Vrijwel dagelijks krijg ik de vraag naar de gouden wijntip. “Zelf proeven,” opper ik dan steevast. Maar zo simpel is het natuurlijk niet. De diversiteit in het wijnaanbod maakt het voor de gemiddelde consument quasi onmogelijk om een rationele keuze te maken. Daarom zitten wijncursussen overvol met liefhebbers op zoek naar hun eigen voorkeuren.

Wijnhandelaars spelen daar handig op in. Alle truken worden uit de kast gehaald om de flessen zo snel mogelijk aan de m/v te brengen. Een bloemlezing van de meest doortrapte, maar vaak even waardeloze argumenten.

Taktiek 1: creëer schaarste

“Helaas zijn de hoeveelheden hier zeer beperkt, dus niet aarzelen!”.
“Slechts 18 flessen beschikbaar !!! First come, first served!!!”

Net als het gedoe met primeuraankopen is deze taktiek erop gericht om je de illusie te geven dat je als consument vereerd mag zijn als je enkele flesjes (“MAXIMALE AFNAME 3 FLESSEN”) MAG kopen. Een truuk zo oud als een Romeinse heirweg. En ze slaat bovendien nergens op. Elke wijn moet verkocht worden en voor elke fles die je zogezegd misloopt zijn er honderd andere die evenwaardig zijn.

Taktiek 2: een cultdomein in wording

“Nog absoluut niet ontdekt door de pers en dus een beetje een geheimtip!”
“De betaalbare prijzen blijven niet duren, want de ware wijnliefhebber begint deze parel ook stilaan te ontdekken.”

Een variant van taktiek 1. Geef je klanten de indruk dat ze een geweldig koopje kunnen doen door ze bang te maken voor stijgende prijzen in de toekomst. Maar deze bewering is vaak op niets gebaseerd, anders hield de handelaar de wijn wel in zijn kelder. De toekomstige prijs van een wijn wordt bepaald door heel wat factoren. Als dat zo voorspelbaar was, dan wonnen we allemaal de lotto.

Taktiek 3: het uitzonderlijke oogstjaar!

Nog nooit – ik herhaal – nog nooit heb ik een wijnhandelaar/wijnmaker horen zeggen dat zijn meest recente jaargang slecht zou zijn. Uiteraard moeten die palet(ten) tegen het volgende jaar allemaal de deur uit. Dus is het laatste jaar vrijwel steeds uitzonderlijk. Soms wordt er wel weinig wijn gemaakt (zie taktiek 1), maar nooit slechte. En als de pers schrijft dat 2016 toch niet zo schitterend was, dan wijzen we erop dat de wijnmaker “dankzij zijn uitzonderlijke talent” ook in het moeilijke 2016 als “één van de weinigen” een mooie wijn wist te maken. Heb je geen wijn uit een “uitzonderlijk jaar” op de kop getikt? Geen paniek: volgend jaar is er weer een jaar.

Taktiek 4: haal er een beroemdheid bij

“Zo  dronk Mick Jagger in oktober een Vanotu 2010 in Amsterdam en deze wijnen werden ook geselecteerd voor de top van de G7 eind september.”

Wel, wel, indrukwekkend. Mick Jagger zal in zijn leven wel meer dan één fles soldaat gemaakt hebben, denk ik dan. En sommige van die wereldleiders zijn ook niet gestorven van hun eerste glas.
Waardeloos dus, dit argument, al kan ik mij voorstellen dat het wel werkt. Trouwens, er zijn ook veel beroemdheden die munt trachten te slaan uit hun naam en zich wagen aan een eigen wijn. Zo stortten ondermeer Francis Ford Coppola, Sting, Gerard Dépardieu,  Karel De Gucht en zelfs Andres Iniesta zich – met wisselend success – op de edele kunst van het wijnmaken.

Taktiek 5: het heilige terroir

Als niets anders werkt, wordt het tijd voor het ultieme argument: het unieke terroir. Daarmee veeg je zogezegd alle twijfels van tafel. Ik herhaal hier wat ik steeds tegen mijn cursisten zeg: terroir op zich betekent niets. Het geeft enkel het potentieel weer. Terroir bepaalt of en hoe er in een bepaalde regio aan wijnbouw wordt gedaan. Niet meer, niet minder. Als we bij de Wino’s (ons maandelijks proefclubje) de herkomst van een wijn blind moeten duiden, zitten we er soms honderden, zoniet duizenden kilometers naast. Ook bij “echte terroirwijnen.”

Don’t believe the hypes. Eerst zelf proeven, dan oordelen.