Toeval bestaat niet. Nadat we met de familie onze intrek genomen hebben in een oertypische AirBnb-flat op Montmartre, trekken we erop uit om de omgeving te verkennen. Al na enkele minuten stoten we op de “Clos Montmartre”, een heuse Parijse wijngaard met een geschiedenis.
De Clos Montmartre is gelegen aan de achterkant van het herenhuis in de Rue Cortot. In de negentiende en begin twintigste eeuw was dit de uitvalsbasis voor beroemde kunstenaars als Renoir en Sézanne. Tegenwoordig biedt het onderdak aan het Musée de Montmartre: een klein maar charmant museum gewijd aan de geschiedenis van Montmartre en zijn kunstenaars.
Montmartre kent vreemd genoeg een lange wijnbouwgeschiedenis. In de twaalfde eeuw plantten de zusters van de plaatselijke abdij de eerste stokken op de flanken van de heuvel. Op z’n hoogtepunt was liefst driekwart van de Parijse heuvel bedekt met wijnranken. Maar in 1928 was het verhaal over en verdween de laatste wijnstok om plaats te maken voor de oprukkende stad.
Om een groot immoproject te dwarsbomen besloot het stadsbestuur van Montmartre in 1933 tot de aanleg van een nieuwe wijngaard op de stijle helling langs de Rue du Sable. Meer dan 2000 stekjes vitis vinifera moesten zorgen voor de verzekerde aanvoer van blauwe druiven voor het maken van een plaatselijke wijn.
Bij het inplannen van de wijngaard hadden de ontwerpers weinig oog voor ideale omstandigheden voor het rijpen van de druiven. De wijngaard ligt op een noordelijke helling, waardoor ze geen extra zonnewarmte kan verzamelen. Bovendien zijn in de loop van de jaren afgestorven plantjes van de oorspronkelijke rassen Gamay en Pinot Noir deels vervangen door druiven vanuit alle Franse wijnregio’s. Een heuse complantation dus, maar wel eentje waarvan de rijpingsduur van de rassen aanzienlijk uit elkaar ligt. Optimale rijpheid is hier een relatief begrip. Door de beschutte ligging is natuurlijke ventilatie moeilijk waardoor ziektes goed gedijen.
In de loop der jaren hebben beheerders getracht om de kwaliteit van de druiven op te voeren. Er zouden diverse hybride druivenrassen aangeplant zijn die resistenter zijn tegen de gangbare ziektes; rassen die elders in Frankrijk totaal verboden zijn. Maar hou het stil, want geen enkele officiële bron bevestigt deze these. Maar het “foxy” karakter van deze Parijse wijn zou wel in die richting kunnen wijzen.
Je had het al begrepen: een Clos Montmartre zal niet snel 90+ scores behalen in de grote wijngidsen. Er wordt trouwens maar weinig van gemaakt. Een normaal jaar is goed voor 1200 flesjes rood of rosé van 50 cl. Allemaal genummerd, origineel gelabeled en verkocht voor het goede doel tijdens de jaarlijkse Fêtes des Vandanges de Montmartre in oktober. Wil je’r eentje in huis halen? Als je geluk hebt kun je in de museumshop op Montmartre nog wel een flesje op de kop tikken. Aan 40 euro, alsjeblieft. Er zijn betere keuzes om je geld aan te besteden, maar als curiosum kan dit wel tellen. Pour la bonne cause.
Foto’s: Comité des Fêtes des Vendanges de Montmartre
Links:
START TO WINE. 